معنی سمن زار در لغت نامه دهخدا

باغ یاسمن و جای انبوه از درخت یاسمن. آنجا که سمن روید. (ناظم الاطباء) :، شهریاری که خلاف تو کند زود فتد، از سمن زار بخارستان وز کاخ بکاز.، فرخی.، از کوه تا بکوه بنفشه ست و شنبلید، از پشته تا به پشته سمن زار و لاله زار.، فرخی.، گل بیند چندان و سمن بیند چندان، چندانکه بگلزار ندیده ست و سمن زار.، منوچهری.، بسمن زار درون لالۀ نعمان بسیار، چون دوات بسدین است خراسانی وار.، منوچهری.، زدوده تیغ گهروار رنگ داده بخون، بنفشه زار و سمن زار و لاله زار تو باد.، سوزنی.، کو تذروان بزم و کوثر جام، کز سمن زار بشکفد گلزار.، خاقانی.، خوابگهی بود سمن زار او، خواب کن نرگس بیدار او.، نظامی.، عیش است بر کنار سمن زار خواب صبح، نی در کناریار سمن بوی خوشتر است.، سعدی.، روان گوشه گیران راجبینش طرفه گلزاری است، که برطرف سمن زارش همی گردد چمان ابرو.، حافظ.، سمن زار گشته دیار سلاحف، چمنزار گشته وجار ثعالب.، حسن متکلم

معنی سمن زار در فرهنگ لغت هوشیار

جایی که در آن سمن بسیار روید

معنی سمن زار - جستجوی لغت در جدول جو

سمن زار

لغت نامه دهخدا

سمن زار

فرهنگ لغت هوشیار

سمن بر

(دخترانه)

آنکه اندامی سفید و لطیف چون سمن دارد

فرهنگ نامهای ایرانی

سمن ناز

(دخترانه)

مرکب از سمن (یاسمن) + ناز (زیبا)

فرهنگ نامهای ایرانی

سمن چهر

(دخترانه)

سمن چهره

فرهنگ نامهای ایرانی

چمن زار

جایی که چمن در آن فراوان باشد، زمینی که در آن چمن کاشته باشند، مرغزار

فرهنگ فارسی عمید

سمنزار

جایی که در آن گل های یاسمین بسیار روییده باشد، یاسمن زار

فرهنگ فارسی عمید

لجن زار

زمین پرگل و لای که پا در آن فرو برود

فرهنگ فارسی عمید

سمن ساق

آنکه ساق های پایش مانند گل یاسمین سفید و لطیف باشد

فرهنگ فارسی عمید

سخن گزار

سخن گزارنده، سخن گو

فرهنگ فارسی عمید

لجن زار

(لَ جَ)

باتلاق. گل و لای فرورونده که باطلاق گویند

لغت نامه دهخدا

چمن زار

(چَ مَ)

معروف است. (از آنندراج). مرغزار سبز و خرم. (ناظم الاطباء). جایی که چمن و سبزه روید. چمنستان. چمن خیز:
بیا ساقی ای نوبهار طرب
ز نخل قدت برگ و بار طرب
بیاد گل آن چمن زار فیض
بده لاله گون جام سرشار فیض.
طغرا (از آنندراج).
رجوع به چمن خیز و چمنستان شود، کنایه ازرخسار معشوق:
روان گوشه گیران را جبینش طرفه گلزاریست
که بر طرف چمن زارش همی گردد چمان ابرو.
حافظ

لغت نامه دهخدا

سمن زرد

(سَ مَ نِ زَ)

گلی است خوشبو و لطیف. (آنندراج) (بهار عجم)

لغت نامه دهخدا

نمک زار

(نَ مَ)

زمین شور که در آن نمک فراوان باشد. (ناظم الاطباء). شورستان. مملحه. ملاّحه. نمکسار. (یادداشت مؤلف). شوره زار. (فرهنگ فارسی معین) :
چون بیابان سوخته رویش ز اشک شور گرم
چون به تابستان نمک زار بیابان آمده.
خاقانی.
گر نمک زاری شود گیتی به جاست
با جراحت های خندان می روم.
طالب (از آنندراج).
نروید سبزه در هر جا نمک زاری است حیرانم
که خط چون سبز و خرم می کند لعل لب او را.
کلیم (از آنندراج).
، کان و معدن نمک. (ناظم الاطباء)

زمین شور که در آن نمک فراوان باشد. (ناظم الاطباء). شورستان. مَمْلَحه. مَلاّحه. نمکسار. (یادداشت مؤلف). شوره زار. (فرهنگ فارسی معین) :
چون بیابان سوخته رویش ز اشک شور گرم
چون به تابستان نمک زار بیابان آمده.
خاقانی.
گر نمک زاری شود گیتی به جاست
با جراحت های خندان می روم.
طالب (از آنندراج).
نروید سبزه در هر جا نمک زاری است حیرانم
که خط چون سبز و خرم می کند لعل لب او را.
کلیم (از آنندراج).
، کان و معدن نمک. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

سیب زار

بوستان و باغ درخت سیب و جایی که پر از درخت سیب است، (ناظم الاطباء) : دیگر روز هم بار نداد و برنشست و بر جانب سیب زار بباغ فیروزی رفت، (تاریخ بیهقی)

لغت نامه دهخدا

سمن ساق

(سَ مَ)

آنکه ساقهای پای وی مانند یاسمن سپید و خوشبو باشد. (ناظم الاطباء). آنکه ساق پای وی چون یاسمن سفید باشد:
بیابان همه خیل قفچاق دید
در او لعبتان سمن ساق دید.
نظامی

لغت نامه دهخدا

سمن سای

(خُ)

در صفات زلف مستعمل به این اعتبار که سمن عارض را میساید. (آنندراج). زلفی که چون آنرا لمس کنندبوی یاسمن از وی برآید. (ناظم الاطباء) :
هم گلستان خیالم ز تو پر نقش و نگار
هم مشام دلم از زلف سمن سای تو خوش.
حافظ

لغت نامه دهخدا

سمن عارض

(سَ مَ رِ)

آنکه عارض وی سفید چون سمن باشد:
تا ترک سمن عارض بودی نه چنین بود
امروز چنین شد که بت مشک عذاری.
فرخی

لغت نامه دهخدا

سمن عذار

(سَ مَ عِ)

سمن خد. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

سخن گزار

(نِ تَ / تِ)

سخنگو. ناطق. سخنور:
تا از برای گفت شنود است خلق را
گوش سخن نیوش و زبان سخن گزار.
سوزنی.
زرین سخن سوار صفت کرده عسجدی
کلک هنروری را چون شد سخن گزار.
سوزنی.
حافظ اگر چه در سخن خازن گنج حکمتست
از غم روزگار دون طبع سخن گزار کو.
حافظ.
، مترجم:
قیدافه خوانده ام که زنی بود پادشاه
اسکندر آمدش برسولی سخن گزار.
خاقانی

لغت نامه دهخدا